‘Op een ochtend in 1999 kreeg ik een telefoontje van de bank: “Meneer Vonhof: u hebt de salarissen overgemaakt voor uw personeel, althans, dat wilt u graag, maar dat gaan we niet doen.” We komen eerst met u praten.’

‘Ik schrok me een ongeluk. Ik had honderd mensen in dienst, het was niet in me opgekomen dat er niet betaald kon worden.’

‘Ik was zes jaar eerder als glazenwasser voor mezelf begonnen, met een busje en een ladder. Ik had een groeispurt doorgemaakt, maar verstand van boekhouden had ik niet. Mijn vrouw en ik leden in die tijd een groot persoonlijk verlies en daardoor lag mijn focus ook niet meer helemaal op de bedrijfsvoering. Dan loopt alles ineens keihard van je weg.’

‘Ik kreeg een meneer van ING-bank toegewezen, Jan van der Veen. Hij was van Intensief Beheer; dat zijn de vreselijkste mensen die je bij de bank kunt tegenkomen, tenminste, dat gevoel heb je, want je komt onder curatele.’

‘Ik had een kantoorpandje met een directeurskamer zoals ik dacht dat die hoorde te zijn: een grote kamer met een grote tafel. Die tafel lag vol met papieren; ik wist niet waar ik moest beginnen. Ik kon slecht afscheid nemen van mensen. Werknemers die om welke reden dan ook niet meer konden schoonmaken, zette ik op kantoor. Maar die waren natuurlijk niet opgeleid voor wat ik ze liet doen, dus ik kreeg alle lastige zaken per kerende post terug. Aan die tafel vol ellende nam Jan van der Veen plaats.’

‘Van der Veen was een bankman in een grijs pak en met een streng hoofd, veel ouder dan ik. Ik dacht: o jee, dit is het uur U, nu gaat het gebeuren.’

‘Hij vertelde me zonder enige omhaal: “Vonhof, ik ben hier met een missie: om te voorkomen dat jij de bank heel veel geld gaat kosten. Ik ben hier om in te schatten­ of jij de moeite waard bent om nog iets in te investeren. En indien niet, dan zeggen we het krediet op en kun je een curator gaan bellen.”’

(Foto: Guido Benschop)

Jacco Vonhof (51)

• Is sinds 2018 voorzitter MKB-Nederland.
• Hij is eigenaar van schoonmaakbedrijf Novon en aandeelhouder van uitzendbureau Djopzz.
• Vonhof is een gesjeesd student Rechten.
• Hij woont in Zwolle en is vader van een tweeling.

 

‘Het was me duidelijk dat hij niet voor de grap kwam, maar ik zat ook nog in de ontkenning: wat bedoelde hij nou eigenlijk? Ik was in mijn eentje begonnen, nu had ik honderd mensen en heel veel klanten; hoe kon het nou niet goed gaan? Ik was heel open en eerlijk, dat is misschien mijn redding geweest. Ik deed niks bewust fout, ik had gewoon geen idee van mijn uitgaven.’

‘Van der Veen zat me eens een tijdje aan te kijken, en heeft toen waarschijnlijk besloten dat ik nog wel te redden was, dat ik te verbeteren viel. En vanaf toen is hij maandenlang regelmatig bij me geweest, heeft-ie met mij gespard en gesproken, ging-ie naast me zitten uitleggen hoe een boekhouding werkt, wat de basisbeginselen van een organisatie zijn. Die gesprekken met hem hebben mijn ondernemerschap gevormd. Anders was het fout gegaan.’

‘Tijdens dat eerste gesprek zei hij: “Jongen,” – ik was 29 – “om te beginnen moet je inkrimpen. Doe je dat niet, dan ga je failliet. Jij bent goed voor je mensen, maar zijn ze ook goed voor jou?” Toen heb ik me voorgenomen: oké, ik ga die rotboodschap brengen. Daar zaten mensen bij die ik al jaren kende, “vrienden”, die later geen vrienden bleken te zijn, die les krijg je er gratis bij.’

‘Ik besloot alleen nog maar mensen aan te nemen die beter waren dan ik. Toen heb ik Elbert-Jan Hesse, die bij een collega-schoonmaakbedrijf werkte, gevraagd voor de bedrijfsvoering. Dat was de opmaat naar het echte succes. Het bedrijf is nu 2200 mensen groot. Financiën, hr, commercie: op een gegeven moment zaten op alle plekken mensen die beter waren dan ik, en dan komt er een dag dat iemand vraagt: “Kunnen we je kamer niet gebruiken? Wij hebben werkplekken nodig, jij bent toch nooit binnen.” En dan sta je dus buiten. Dat heeft ertoe geleid dat ik nu mag doen wat ik doe.’

‘Ik heb onlangs eens teruggekeken hoe we er destijds voor stonden. Daar schrok ik toch wel van: ik was technisch failliet. Als Van der Veen had gezegd: “Joh, vriend, dat gaan we niet doen”, dan had hij daar alle recht toe gehad. Toch besloot hij me een kans te geven, omdat hij meende te zien dat er wel degelijk een ondernemertje in mij zat. En daar heeft hij werk van gemaakt, daar heeft hij tijd in gestopt.’

‘Dat was me zes jaar eerder ook al gebeurd, toen ik als glazenwasser wilde beginnen en bij de bank kwam met een plan dat nergens op sloeg. Ik had vijfduizend gulden nodig­ voor een busje en een ladder. Ik had het mezelf nooit gegeven, maar ik kwam bij Frank Straeter terecht, voor mij toen een hoge pief bij ABN Amro, die dacht: dat gaat wel goed komen met die jongen.’

‘Het was fout gegaan met me als ik destijds niet had kunnen beginnen, want ik wist het allemaal niet meer, en een schoonmaakbedrijf starten was ongeveer het laatste wat ik nog kon – en dankzij Straeter kon dat. Dit keer kwam het goed door Jan van der Veen.’

‘Was het me nu gebeurd, dan had ik waarschijnlijk kunnen sluiten. Deze tijd maakt het ingewikkelder voor bankiers zoals Straeter en Van der Veen om te handelen zoals ze deden. Om een persoonlijke inschatting te kunnen maken: wie heb ik tegenover me? Banken kijken tegenwoordig vooral via geautomatiseerde systemen of een onderneming levensvatbaar is. Keuzes worden steeds minder door mensen gemaakt, en steeds meer door computers.’

‘Mijn problemen waren destijds mijn eigen schuld, veel ondernemers nu zijn door corona in de moeilijkheden geraakt. Ik zie ze ontzettend worstelen met liquiditeit. Ik zou ze iemand als Jan van der Veen gunnen in plaats van een schema met vinkjes.’